younglek: 08/11/14

ตั้งแต่แต่งงานแยกบ้านออกมา ฉันก็ร้างราการตัดเย็บเสื้อผ้าใส่เองไปนานเป็นปี แต่ก็แอบตั้งใจกับตัวเองไว้ว่า ต่อไปนี้จะเลิกซื้อ หันมาตัดเย็บเสื้อผ้าใส่เองเท่านั้น (พอ พอกันทีกับเสื้อซื้อ อิอิ ใส่อารมณ์ผสมความมุ่งมั่น) จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้ซื้อจักรเย็บผ้า และยังไม่รู้สึกว่าต้องมีเสื้อใหม่

อยู่มาวันหนึ่ง เมื่อพี่สาวของฉันมีโปรเจ็คทำวิดีโอและเพจ "ช่างแม่ สอนตัดเสื้อ" และบ้านของฉันถูกเลือกเป็นสถานที่ในการถ่ายทำ ฉันจึงมีจักรเย็บผ้ามาอยู่ในใกล้มือโดยปริยาย

การถ่ายทำวิดีโอ "ช่างแม่ฯ" ที่บ้านผ่านไปสองครั้งเท่านั้น แต่ก็ทำให้ฉันคิดถึงการตัดเย็บเสื้อผ้าขึ้นมา ในบ่ายวันที่การคิดเขียนงานของฉันไม่เป็นไปอย่างตั้งใจ ฉันจึงลุกขึ้นมาหยิบผ้าชิ้นสวยที่ซื้อเก็บไว้นานแล้ว หยิบเสื้อตัวเก่าที่ตัดเองด้วยแพทเทิร์นแสนง่ายแต่ถูกใจมาก หยิบกรรไกรตัดกระดาษ วางเสื้อทาบลงบนผ้า แล้วก็ตัดๆๆๆ แบบไม่คิดอะไรมากเลย

งานง่ายๆ แสนง่ายนี้ อาจธรรมดาสามัญมากสำหรับคนอื่น แต่มันเป็นก้าวสำคัญของฉัน จนฉันอยากบันทึกเรื่องวันนี้ไว้เตือนใจ ที่ผ่านมา เวลาฉันตัดเย็บเสื้อใส่เอง จะมีแม่อยู่ใกล้ๆ ให้คอยถามนู่นนิดนี่หน่อยเสมอ บางครั้งถามจนแม่ระอา บอกว่าเหนื่อยกว่าแม่ลงมือเองเสียอีก แต่ครั้งนี้ ฉันทำเองทุกอย่าง ทุกขั้นตอน และทำตามวิธีอย่างที่ถูกที่ควร ไม่ได้ทำแบบสุกเอาเผากิน ทำลวกๆเร็วๆเพราะอยากใส่เสื้อใหม่แล้วเหมือนตอนเด็กๆ ฝีมืออาจจะไม่เนี้ยบ แต่ฉันสนุกกับทุกขั้นตอน สนุกกับการแก้ปัญหาอันเกิดจากการขาดแคลนอุปกรณ์บางอย่าง สนุกกับการบริหารผ้าให้เพียงพอตัดเสื้อแล้วยังเหลือเป็นปลอกหมอนเล็กๆอีกหนึ่งใบ ถึงแม่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แต่เสียงพร่ำสอนของแม่ดังก้องมาเป็นระยะๆ งานง่ายๆ แสนง่ายและไม่สลักสำคัญนี้ ทำให้ฉันพบว่า ช่วงเวลาที่ฉันลงมือตัดเย็บเสื้อ คือช่วงเวลาที่ฉันและแม่อยู่ใกล้ชิดกันมากที่สุด คือช่วงเวลาที่เราแม่ลูกเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

วันแม่ปีนี้ ไม่มีของขวัญอะไรให้แม่เลย (ปีก่อนๆก็ใช่ว่าจะมี) แต่ฉันมั่นใจว่า แค่แม่ได้รู้ว่าลูกเย็บเสื้อใส่เองได้ และวิชาที่แม่เคยถ่ายทอดให้ไม่ได้ทะลุหูขวาไปเสียหมด แม่ก็คงดีใจยิ่งกว่าการได้รับของขวัญใดๆแล้วล่ะ (เนอะคุณแม่เนอะ จุ๊บๆ)