สิ่งหนึ่งที่ฉันตั้งใจว่าจะทำให้ได้ เมื่อรู้ว่าต้องเป็นเจ้าสาวในงานแต่งงาน
ก็คือ สะพายกล้องคล้องคอไว้ถ่ายภาพสิ่งที่ฉันเห็น ทั้งบรรยากาศ บุคคลอันเป็นที่รัก
และการประดับประดาที่ฉันและเพื่อนๆช่วยกันลงมือทำ แต่ในความเป็นจริง
เมื่อวันนั้นมาถึง ฉันทำอย่างที่ตั้งใจได้น้อยมาก ที่คิดว่าอยากถ่ายรูปตอนแขกมาหลั่งน้ำสังข์แบบใกล้ๆ
ก็ไม่อาจทำได้ ที่อยากจะถ่ายรูปใครต่อใคร ฉันก็ดันลืม อย่าว่าแต่ถ่ายรูปเองกับมือ
ญาติที่รักเคารพหลายท่าน ฉันยังไม่ได้ไปถ่ายรูปเป็นที่ระลึกด้วยซ้ำ เมื่องานผ่านไป
ฉันจึงได้แต่นั่งเสียดายกับรูปและจำนวนรูปในกล้องที่ได้มา อยากจะแก้ตัวแก้มือ
ก็คงเป็นไปได้ยาก (ก็โอกาสที่จะได้เป็นเจ้าสาวคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ จริงไหม) ได้แต่บอกตัวเองให้ทำใจ
แม้จะไม่มีภาพถ่าย แต่ฉันก็ดีใจว่า
ฉันได้ใช้สติสัมปชัญญะที่มีไปกับงานวันนั้นอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อบันทึกภาพทุกภาพที่ฉันเห็นด้วยตาของฉันเอง เก็บไว้ในลิ้นชักความทรงจำ ที่จะไม่มีวันลบเลือน
 |
| ฉันและเจ้าบ่าว กับกล้อง CASIO JE 10 ที่เข้ากับชุดมากๆ (ภาพนี้ฉันแอบขโมยภาพจากกล้องพี่เอ๋ยมาค่ะ) |
